Gerhard Gezeman (1888-1948) bio je jedan do najboljih znalaca južnoslovenskog narodnog stvaralaštva, posebno srpskohrvatske narodne pesme.
Kao sledbenik Jovana Cvijića nastojao je da u svojim radovima etnokulturološkog sadržaja ocrta karakterologiju Jugoslovena. Svojim jugoslavističkim i balkanološkim radovima uticao je na potonji razvoj nemačke jugoslavistike preko Maksimilijana Brauna i Alojza Šmausa sve do u naše dane.
Uz istoričara Hermana Vendela bio je jedan od najvećih prijatelja koje su Srbi imali u nemačkom kulturnom prostoru u prvoj polovini XX veka.
Gezeman je u ovoj knjizi, objavio sadržaj svoga dnevnika vođenog tokom jeseni i zime 1915. i 1916. g., kada se, kao slavista na početku naučne karijere i novopečeni službenik srpskog Ministarstva prosvete, profesor Prve muške gimnazije u Beogradu, sa narodom i vojskom povlačio preko Albanije.
"Gezemanov dnevnik je sjajno svedočanstvo istorije i to upravo one svakodnevne istorije koja je običnog čoveka i ceo jedan narod izdigla do svetsko-istorijskog značaja. Deleći sudbinu običnih vojnika iz srpskih prethodnica i civila, koji su više bežali od vlastite sudbine nego se organizovano povlačili, Gezeman je svoje lično iskustvo uobličio izvanrednim literarnim iskazom, plastično slikajući dramu na putevima, u bivacima, konačištima i svratištima, od Kraljeva 1. novembra 1915. do Drača i italijansko-švajcarske granice, krajem januara 1916. godine. U dnevniku Gezeman se `otkriva` kao čovek, ali, isto tako, i kao vrstan svedok istorije. Gezemanovo svedočenje `otkriva` i čoveka koji izvanredno poznaje srpsku istoriju, njene ljude i krajeve, književnog stvaraoca koji je sposoban da `uhvati` i britkim i jasnim stilom iskaže svakodnevnu ljudsku dramu `bekstva` koje često nije imalo racionalno objašnjenje." (Prof. dr Đorđe Stanković)